Aforismos de Francisco: Desorden formal

Os prefacios e introducións dos libros antigos e consagrados están mal denominados. Unha visión superior escribiunos, unha mentalidade allea que posúe a manifesta impresión de que ese libro forma parte do programa literario das nosas ilustres escolas ou o seu notorio contido por forza foi comentado nalgún memorable xantar das nosas vidas.

Pois non é así, e eses prefacios non son prefacios, sinon compendios; e esas mal chamadas introduccións, finalizacións, e como tal deben ir nas derradeiras páxinas.

Os libros modernos non teñen xeralmente prefacios, e se os tivesen, por estratexia comercial, dudo moito que desvelasen a morte de ningúnha personaxe.

Lectura II

Como mellorar a concentración?

A boa concentración na lectura, ou a capacidade de manter a túa atención pendente do que a túa queres, vese especialmente estimulada polas novas técnicas de velocidade e comprensión que estiveches aprendendo. Suxestións para mellorar a concentración:
-Preparate antes de empezar a ler.
-Evita as distraccións externas.
-Localiza o lugar adecuado.
-Elimina interrupcións planeadas.
-Elimina as distraccións sonoras.
-Atopa o momento adecuado.
-Márcache obxectivos (principio, centro e final).
-Reduce as distraccións internas.
-Non dés máis longas ás cousas. fainas agora.
-Controla as túas inquietudes.
-Ponche unha disciplina.
-Entusiásma co que les.
-Descansa adecuadamente. 50 minutos de estudo 10 de descanso.

Unha frase para empezar a semana

Un home de estado debe ter o corazón na cabeza. 

Napoleón

Pé das Burgas

De Francisco Álvarez de Nóvoa

Unha mañá atopárono afogado os botes dos muiños, baixo da Espelunca, e inda tiña o carís risoño, radiante, do que chega a coller coas mans a bolboreta dun querido soño.
¡O louco! dicía a xente, non sei se en burlas ou veras, atopou o camiño!...
E tiñan razón: moitas veces o camiño da ventura escomeza na morte.

Francisco Álvarez de Nóvoa, nado en Granada o 11 de xuño de 1873 e finado en Ourense o 13 de xuño de 1936, foi un xornalista e escritor galego. Galipedia.

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIII).

-Para gobernar este barco a estribor ou a babor, para movelo, nunha palabra, nun plano horizontal, sírvome dun temón ordinario de ancha pa, fixado á traseira do codaste, que é accionado por unha roda e un sistema de poleas. Pero podo tamén mover ao Nautilus de abaixo arriba e de arriba abaixo, é dicir, nun plano vertical, por medio de dous planos inclinados unidos aos seus flancos sobre o seu centro de flotación. Trátase duns planos móbiles capaces de adoptar todas as posicións e que son manobrados desde o interior por medio de poderosas pancas. Se estes planos mantéñense paralelos ao barco, este móvese horizontalmente. Se están inclinados, o Nautilus, impulsado pola súa hélice, sobe ou baixa, segundo a disposición da inclinación, seguindo a diagonal que me interese. Se desexo, ademais, regresar máis rapidamente á superficie, non teño máis que embragar a hélice para que a presión da auga faga subir verticalmente ao Nautilus como un globo henchido de hidróxeno elévase rapidamente no aire.
-Magnífico, capitán! Pero como pode o temoneiro seguir o rumbo que lle fixa vostede no medio da auga?
-O temoneiro está aloxado nunha cabina de vidro con cristais lenticulares, que sobresae da parte superior do casco do Nautilus.
-Cristais? E como poden resistir a tales presións ?
-Perfectamente. O cristal, por fráxil que sexa aos choques, ofrece, con todo, unha resistencia considerable. En experiencias de pesca con luz eléctrica feitas en 1864 nos mares do Norte, viuse como placas de vidro dun espesor de sete milímetros unicamente, resistían a unha presión de dezaseis atmosferas, mentres deixaban pasar potentes radiacións caloríficas que lle repartían desigualmente a calor. Pois ben, os cristais de que eu me sirvo teñen un espesor non inferior no seu centro a vinte e un centímetros, é dicir, trinta veces máis que o daqueles.
-Ben, debo admitilo, capitán Nemo; pero, en fin, para ver é necesario que a luz horade as tebras, e eu pregúntome como no medio da escuridade das augas...
-Nunha cabina situada na parte traseira está aloxado un poderoso reflector eléctrico, cuxos raios iluminan o mar até unha distancia de media milla.
-Magnífico, capitán! Agora explícome esa fosforescencia do suposto narval que tanto ha intrigado aos sabios. E xa postos... desexaría saber se a abordaxe do Scotia polo Nautilus, que tanto deu que falar, foi ou non o resultado dun choque fortuíto.
-Absolutamente fortuíto. Eu navegaba a dous metros de profundidade cando se produciu o choque, que, como puiden ver, non tivo graves consecuencias.
-En efecto. Pero e o seu encontro co Abraham Lincoln?
-Señor profesor, síntoo por un dos mellores navíos da valente mariña americana, pero fun atacado e houben de defenderme. Con todo, limiteime a pór á fragata fóra de combate. Non lle será difícil reparar as súas avarías no porto máis próximo.
-Ah!, comandante -exclamei con convicción-, o seu Nautilus é verdadeiramente marabilloso.
-Si, señor profesor -respondeu con auténtica emoción o capitán Nemo-, e para min é como un órgano do meu propio corpo. O home está sometido a todos os perigos que sobre el se ciernen a bordo de calquera dos vosos barcos confiados aos azares dos océanos, na superficie dos cales se ten como primeira impresión o sentimento do abismo, como dixo tan xustamente o holandés jansen, pero por baixo da súa superficie e a bordo do Nautilus o home non ten ningún motivo de inquietude. Non é de temer nel deformación algunha, pois o dobre casco deste barco ten a rixidez do ferro; non ten aparellos que poidan fatigar os movementos de abalo e cabeceo aquí inexistentes; nin veas que poida levar o vento; nin caldeiras que poidan estalar pola presión do vapor; nin riscos de incendio, posto que todo está feito con ferros de aceiro; nin carbón que poida esgotarse, posto que a electricidade é o seu axente motor; nin posibles encontros, posto que é o único que navega polas augas profundas; nin tempestades a desafiar, xa que a algúns metros por baixo da superficie reina a máis absoluta tranquilidade. Si, este é o navío por excelencia. E se é certo que o enxeñeiro ten máis confianza no barco que o construtor, e este máis que o propio capitán, comprenderá vostede a confianza con que eu abandónome ao meu Nautilus, posto que son á vez o seu capitán, o seu construtor e o seu enxeñeiro.
Transfigurado polo ardor da súa mirada e a paixón dos seus xestos, o capitán Nemo dixera isto cunha elocuencia irresistible. Si, amaba ao seu barco como un pai ama ao seu fillo. Pero isto expuña unha cuestión, indiscreta talvez, pero que non puiden resistirme a formularlla.
-É, pois, enxeñeiro, capitán Nemo?
-Si, señor profesor. Fixen os meus estudos en Londres, París e New York, no tempo en que eu era un habitante dos continentes terrestres.
-Pero como puido construír en segredo este admirable Nautilus?
-Cada unha das súas pezas, señor Aronnax, chegoume dun punto diferente do Globo con diversos nomes por destinatario. A súa quilla foi forxada en Lle Creusot; a súa árbore de hélice, en Pen e Cía., de Londres; os ferros do seu casco, en Leard, de Liverpool; a súa hélice, en Scott, de Glasgow. Os seus depósitos foron fabricados por Cail e Cía., de París; a súa maquinaria, por Krupp, en Prusia; o seu espolón, polos talleres de Motala, en Suecia; os seus instrumentos de precisión, por Hart Irmáns, en New York, etc., e cada un destes provedores recibiu os meus planos baixo nomes diversos.
-Pero estas pezas separadas houbo que montalas e axustalas -dixen.
-Para iso, señor profesor, establecera eu os meus talleres nun illote deserto, en pleno océano.
Alí, os meus obreiros, é dicir, os meus bravos compañeiros, aos que instruín e formei, e eu, acabamos o noso Nautilus. Logo, unha vez terminada a operación, o lume destruíu toda pegada do noso paso polo illote, ao que faría saltar de poder facelo.
-Así construído, parece lóxico estimar que o prezo de custo deste buque debeu ser cuantiosísimo.
-Señor Aronnax, un buque de ferro custa mil cento vinte e cinco francos por tonelada. Pois ben, o Nautilus despraza mil cincocentas. O seu custo elevouse, pois, a un millón seiscentos oitenta e sete mil cincocentos francos; a dous millóns co seu mobiliario e a catro ou cinco millóns coas obras de arte e as coleccións que contén.
-Unha última pregunta, capitán Nemo.
-Diga vostede.
-É vostede riquísimo, non?
-Inmensamente, señor profesor. Eu podería pagar sen dificultade os dez mil millóns de francos a que ascende a débeda de Francia.
Mirei con fixeza ao estraño personaxe que así me falaba. Abusaba seica da miña credulidade? O futuro habería de dicirmo.

Lectura I

Ler implica elementos tanto físicos como mentais. Respecto dos elementos mentais diremos que o termo lectura será para nós sinónimo de comprensión. Respecto dos elementos físicos diremos que o movemento dos ollos na lectura consiste en tres actividades:

1. A fixación. Ten lugar cando os teus ollos detéñense. É o momento en que se le.

2. Os movementos bruscos. Se observas os ollos dalgunha persoa que está a ler, verás que os movementos non son suaves senón que o ollo vai a saltos.

3. A varrida de retorno. Cando os ollos alcanzan o final da liña, pasan á seguinte realizando este terceiro movemento.

Como len os bos lectores? 
Os lectores eficientes len o material aproximadamente de 3 a 5 veces máis rápido que o lector medio. Teñen un movemento dos ollos suave e rítmico mentres van avanzando ao longo do material, con poucas regresións (ou relecturas do material). Os seus ollos sempre están no lugar previsto, no canto de ir vagando pola páxina. Tamén teñen unha ampla zona de enfoque sobre as palabras. Reduciron o seu nivel de subvocalización (dicirse a eles mesmos a palabra) a un mínimo. Teñen un enfoque flexible e sistemático para moitos tipos diferentes de material, así como boa concentración e memoria.

Como len os malos lectores? 
Len todo á mesma velocidade. Pero hai que adaptar a velocidade ao nivel de dificultade.

Realizan movementos ineficientes dos ollos.

Regresións innecesarias: volven atrás para reler material que xa leran

Movementos arrítmicos: saltan os seus ollos ao redor da páxina, especialmente cando están cansos

Varridas de retorno defectuosas: cando terminan unha liña, non volven rapidamente á primeira palabra da seguinte

Pouca superficie de fixación: perciben só 4 palabras cada vez que os seus ollos fíxanse

Subvocalizan. Dinse as palabras segundo van léndoas

Mala concentración. Pensan noutras cousas cando len.

Aforismos de Leonardo

46.- A esperanza e o desexo de repatriarse e volver ao primitivo estado, é como a luz para a bolboreta; o home, con perpetuo desexo, aspira a nova primavera, a un novo estado, a próximos meses e a novos anos; e cando chegan as cousas desexadas é demasiado tarde, e o home advirte que aspira así á súa ruína.