Aforismos de Leonardo

618.- O salgueiro e a cabaza.- O mísero salgueiro, atopándose con que non podía gozar do pracer de ver as súas flexibles polas tornarse tan grosas como desexaba, ou erguerse no alto, por impedirllo a veciñanza dunha vide ou dalgunha outra planta, por cuxa culpa crecía sen polas, estragado e maltreito, concentrou en si mesmo todas as forzas do seu espírito e con elas, abrindo de pao a pao as portas da imaxinación, empezou no medio de continuas reflexións, a buscar entre todas as plantas existentes, con cal podería aliarse, que non necesitase da axuda das súas ramas. E tras un intre de nutrida imaxinación, a idea da cabaza asaltou súbitamente o seu pensamento e fíxolle sacudir con alegría todas as súas ramas, por parecerlle que atopara a compañía máis conveniente ao seu propósito; xa que, en efecto, a cabaza é máis apta a enlazar outras plantas que a ser por elas enlazada. E, tomada xa a súa decisión, estendeu ao ceo as súas ramas, á espera dalgún paxaro amigo que lle servise de intermediario para a realización do seu desexo. E como vise alí preto unha pega, díxolle estas palabras: 

-Oh, xentil paxaro, eu rógo, en retribución do socorro de certa mañá, poucos días ha, prestáron as miñas rpolas cando un famento falcón, cruel e rapaz, ía devorarche, e polos momentos de repouso que sobre min atopaches moitas veces, cando as túas ás pedíano, e por tantos praceres como gozaches ao meu abrigo mentres rebuldabas namorado xunto coas túas compañeiras: por todo iso rógoche que vaias onde está a cabaza e pídaslle unhas poucas sementes, dicíndolle que, unha vez xerminadas, eu tratareinas tal como, se do meu propio corpo xerounas; e emprega así todas aquelas palabras que a persuadan de cal é a miña intención, aínda que a ti, mestra na arte de falar, non hai necesidade de aleccionarte. 

E se fas isto, recibirei o teu niño sobre o cóbado das miñas ramas, en compañía da túa familia, sen que me pagues aluguer. 

A pega, despois de convidas co salgueiro e ratificadas as capitulacións, entre as cales figuraba en primeiro termo o compromiso de non aceptar como inquilinos nin serpes nin garduñas, levantou a cola, baixou a cabeza e confiou ás súas ás o peso do seu corpo. E axitándoas polo aire fuxitivo e dirixindo curiosamente o seu voo aquí e alá con axuda do temón da súa cola, achegouse a unha cabaza, saudouna amablemente con algunhas boas palabras, pediulle as desexadas sementes, as cales entregou ao salgueiro -que as recibiu con alegre aspecto-, e plantounas na terra en tomo do tronco, previamente removida co seu pico. As sementes brotaron ao pouco tempo, e desenvolvéronse formando unha ramaxe que cubriu o salgueiro e quitoulle, coas súas grandes follas, a beleza do sol e do ceo. E coma se non bastase con tanto prexuízo, as cabazas que naceron logo, empezaron a dobrar co seu excesivo peso as delgadas ramas dos seus extremos, causándolles grandes incomodidades e dores. O salgueiro axitábase e sacudíase inutilmente para arroxar lonxe de si as cabazas; pero os días pasaban en vans e enganosos esforzos, pois a trama sólida e resistente, malograba os seus intentos. Sentindo pasar o vento, pediulle que soprase con violencia e o vento accedeu ao seu desexo. Abriuse entón até a raíz o vello e oco tronco en dous partes, as cales se derrubaron, con gran dor do salgueiro, que houbo de recoñecer que o seu destino o condenaba a non ser feliz xamais.