A abundancia de pinturas constata que o virtuosismo das representacións e a maior liberdade expresiva depende sempre do tema e da habilidade do pintor, xa que non todas as tumbas mostran os mesmos logros. Hai pinturas que revelan moita máis destreza na execución, como as da tumba de Nakht, nas que as figuras femininas gozan dun áxil e solto esbozo, tal como apréciase nun fragmento que representa un grupo de músicos femininos. No corpo espido dunha das mozas exprésase o movemento, acentuado pola dirección da cabeza, que se dirixe en sentido contrario e que está indicado mesmo polas liñas «vibrantes» das trenzas do cabelo. O dinamismo da figura sorprende, xa que as outras figuras teñen unha actitude estática. Introdúcense novos temas procedentes das cerimonias funerarias. Represéntase, así, a preparación dos obxectos que constitúen o ajuar funerario, a travesía en barca co defunto, a despedida do defunto e as plañideras -grupos de mulleres que acompañaban o cortexo fúnebre, chorando desconsoladamente-. Na tumba de Ramose, un destes grupos está representado con túnicas azuladas, percorridas por liñas sinuosas en sentido longitudinal, o que produce sensación de tremor e acentúa a expresión de dor dos corpos. As plañideras, profundamente compungidas, alzan os seus brazos ao ceo en sinal de implorar aos deuses, mentres os seus rostros mostran grosas bágoas. As decoracións nas tumbas dos faraóns no Val dos Reyes non reflicten a mesma liberdade expresiva que se pon de manifesto nas tumbas da nobreza. Os temas son máis herméticos, de carácter relixioso e astronómico.
Na tumba do faraón Horemheb, último da XVIII dinastía, as figuras das divindades, de gran tamaño, desfilan coa rixidez das formas antigas. A policromía en tintas planas de vivas cores e a exuberancia ornamental cobre totalmente muros e teito.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.